ภาษานิยายเด็ดสุดโดน!
โดย…ไม้เท้าเทวดา
เชื่อว่าทุกคนมีความจำเป็นต้องเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ เพราะเหตุผลของแต่ละคนก็เหมือน ‘วิน’ ในเรื่อง “ไม่เห็นจะรัก” และภาคพิเศษของวินเรื่อง “ไม่ร้ายจะรัก” โดยนามปากกา “อิสระ&ชน” ตอนอ่านภาคแรกยังไม่จบก็อิจฉานายเอกถูกห้อมล้อมด้วยคนที่รัก ทั้ง ‘วิน’ และ ‘รอง’ ยิ่งพออ่านไปแอบแช่งนายเอกให้เลิกกับพี่วิน เพราะใจรวนเรเกินแบบรักพี่เสียดายน้อง แบบรักแท้แพ้ใกล้ชิดก็ไม่ไหวนะ ถ้าใครเจอคนรักใจไม่เข้มแข็งแบบนายเองก็ควรปล่อยไปเถอะ ทว่านักเขียนก็ไม่ใจร้ายกับพี่วินได้มอบความรักครั้งใหม่เหมือนพี่วินถูกรางวัลใหญ่เลย เพราะพระเอกโคตรรักวินแบบอยากดูแลอ่ะ อ่านประโยคนี้หลายรอบ มันซึ้ง!
“พี่วินครับ เรากลับเชียงใหม่กันนะ” ไอ้เพียซยกนิ้วเชยคางผมให้ขึ้นไปหามองหน้ามันกับดวงตาคู่เดิมซึ่งจริงจังเหลือเกิน
“แล้วงานกูล่ะ”
“ช่างมันสิ ลาออกกลับไปอยู่บ้านเราต่อไปนี้ผมจะดูแลพี่เองนะครับ”
“แต่ว่ากู…..”
“พี่วิน ต่อไปนี้มันเป็นหน้าที่ผมนะ พี่ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นคิดแค่ว่า วันนี้อยากกินอะไรก็พอแล้วตกลงมั้ย”
ไอ้คนที่บอกจะรับผิดชอบชีวิตผมก้มลงมาจูบปากผมเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มตอบมันไปได้ยังไงแต่มารู้ตัวอีกทีผมก็เอนตัวลงไปหาไหล่กว้างและซบพิงมันไว้ก่อนจะกอดมันไว้แน่น
อ่านอีกก็ซึ้ง! ยิ่งช่วงโควิดแบบนี้ มีใครมาดูแลเราแบบพระเอกของวินถือว่า โชคดีมากนะ!
